ஆரோவில் பயணமும், அதன் தொடர்ச்சியாக சில படிப்பினைகளும் சுற்றுச்சூழல் மீதான ஆர்வத்தை சற்று அதிகப்படுத்தியுள்ளது. இதன் நீட்சி தான் அண்ணா நூற்றாண்டு நூலகத்தில் நடந்த கலந்துரையாடல் நிகழ்வில் என்னை கலந்து கொள்ள செய்தது. இதன்மூலம் IPCC மதிப்பீட்டு அறிக்கை, காலநிலை மாற்றம், மூழ்கப் போகும் தமிழகக் கடலோர பகுதிகள், 1.5 டிகிரி செல்சியஸ் அளவிற்கு பூமியின் வெப்பம் அதிகரிக்காமல் தடுப்பது, கார்பன் உமிழ்வை கட்டுப்படுத்துதல், தற்சார்பு எரிசக்தி, மின்சார பொதுப் போக்குவரத்து என பல்வேறு சொற்களின் ஆழம் புரியத் தொடங்கியது.

இந்த விஷயத்தில் ’பூவுலகின் நண்பர்கள்’ சில பரிந்துரைகளை முன்வைக்க, அதற்கு தயாராவதாக தமிழக அரசின் பிரதிநிதிகள் உறுதி அளித்தனர். இருப்பினும் அவர்களிடம் தோன்றிய கலக்கத்தை மறைக்க இயலவில்லை. இது அனைவரின் பேச்சிலும் வெளிப்பட்டது. அரசுக்கு முன்நிற்கும் சவால் என்று பொருளாதார ஆய்வறிஞர் ஜெயரஞ்சன் ஒரு விஷயத்தை எழுப்பினார். அதாவது, சாமானியர்களுக்கு அத்தியாவசியமாக அளிக்க வேண்டியது மூன்று வேளை சோறு மற்றும் அவர்களின் அடிப்படை தேவைகளை பூர்த்தி செய்வது.

இதைத் தான் பிரதானமாக கையிலெடுத்து அரசு செயல்பட்டு வருகிறது. இதனை கீழே வைத்து விட்டு சூழலியல் பிரச்சினைகளை கையிலெடுக்க வேண்டுமென்றால், அது எப்படி சாத்தியம்? மின்சார பொதுப் போக்குவரத்தை பயன்பாட்டிற்கு கொண்டு வர எவ்வளவு செலவாகும்? அதன் தொடர்ச்சி அரசுக்கு எத்தகைய சிரமங்களை ஏற்படுத்தும் தெரியுமா? இதற்கான விரிவான திட்டமிடல் இன்றி எதுவும் சாத்தியப்படாது என்ற வகையில் பேசினார்.

இவருடைய பேச்சு மனிதர்களுக்கு முக்கியம் சோறா? சூழலா? என்ற புதிய விவாதத்தை நோக்கி நம்மை இட்டுச் செல்வதை உணர முடிந்தது. அதேசமயம் சோறு தான் முக்கியம் என்று சுற்றியிருக்கும் சூழல் அழிந்து கொண்டிருப்பதை பார்த்து அலட்சியம் காட்டவும் முடியாது. இரண்டையும் இரண்டு கண்களாக பார்க்க வேண்டிய கட்டாயத்தில் அரசு இருக்கிறது. ஆனால் ஒரு விஷயம். எந்த வகையில் அடி விழுந்தாலும், எவ்வளவு பெரிய இழப்பு ஏற்பட்டாலும் அது சாமானியர்கள் மேல் தான் முதலில் விழும் என்பது மட்டும் நிச்சயம். விழித்துக் கொள்ளுமா தமிழக அரசு? கரையேற்றுமா விளிம்பு நிலை மக்களை?